Είναι 2 παρά
ξημερώματα Πέμπτης.
Έχω στο χέρι το αγαπημένο μου ημερολόγιο που μου κρατάει συντροφιά από την 1η Ιανουαρίου του 2008 και ξεφυλλίζω τις γεμάτες ζωγραφιές, αυτοκόλλητα, σκέψεις, υποχρεώσεις, ανησυχίες και ό,τι άλλο θες σελίδες του.
Μ'αρέσει το ημερολόγιό μου... με κάνει να χαμογελώ όταν το κοιτάζω :)
Να θυμάμαι, να προβληματίζομαι, να θαυμάζω, να μελαγχολώ και να επαναδιαπραγματεύομαι πολλές καταστάσεις.
Όλα αυτά τα συναισθήματα από ένα μικρό, αγνό, κόκκινο ημερολόγιο...
Είδες τι επίδραση έχουν πάνω μας ορισμένα αντικείμενα;
Δεν σου φαίνεται περίεργο;Χαζό ίσως ...
Και να όμως που είναι το ίδιο αυτό ημερολόγιο που με κάνει να ποστάρω αυτή τη στιγμή και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σου.
Ταξιδεύω στις σελίδες του.Τις ξαναζώ (!)
Πέφτει το βλέμμα μου κάπου στο μήνα Μάρτιο.Ήμουν ακόμα στην τρίτη λυκείου.Ήταν μία από αυτές τις μέρες που με έτρωγε η αγωνία για το αύριο.(θυμάσαι;)Η ανασφάλεια... αναγκαίο κακό.Ήταν μία από αυτές τις στιγμές που αναρωτιόμουν αν αξίζει να προσπαθείς, να δίνεις τον εαυτό σου για κάτι που δεν ξέρεις καν που θα σε οδηγήσει.Για κάτι που απλά είναι κοινά αποδεκτό, που η κοινωνία στην οποία μεγάλωσες και αγάπησες σε προτρέπει να το ακολουθήσεις με κλειστά μάτια.Τί να κάνεις όμως;Μπορείς να φέρεις αντίρρηση;Αφού μπήκες στο χορό θα χορέψεις.Και τότε απλά προχωράς... προχωράς έχοντας στο μυαλό σου κάποιους πλασματικά φτιαγμένους "στόχους".Γιατί είναι καλό πράγμα οι στόχοι, έτσι δεν σου έλεγαν πάντα οι γονείς σου;Είναι το μόνο εφόδιο μέσα σ'αυτό το παραλήρημα που ζεις.. Κάπως έτσι λοιπόν κι εγώ, άδραξα τους στόχους μου και προχώρησα.Δεν ήξερα αν αξίζει ή όχι.Ήξερα απλά οτι έπρεπε.
Και ξεφυλλίζοντας φτάνω στο σήμερα.. και έτσι απλά ανακαλύπτω ότι ακόμα δεν ξέρω αν άξιζε τελικά, ούτε και γιατί το έκανα.Ξέρω όμως ότι έχω φτάσει σε ένα σημείο για το οποίο είμαι περήφανη για τον εαυτό μου και αισθάνομαι καλά.Νομίζω ότι αυτό είναι που μετράει, έτσι δεν είναι;
Για ένα αύριο ζούμε, έτσι δεν μου είχες πει;
Λοιπόν σήμερα είχα κέφια από το πρωί, οπότε σκέφτηκα
να ποστάρω κάτι χαρούμενο... και εκεί που καθόμουν
αποχαυνωμένη, φορώντας το αφοπλιστικό βλέμμα
της νυσταγμένης αγελάδας και κοιτούσα για
κάμποσα λεπτά την μαύρη οθόνη (ώσπου να καταλάβω
οτι πρέπει να πατήσω το κουμπάκι κάτω δεξιά, για να ανοίξει
επιτέλους) ... θυμήθηκα αυτό το χαζοχαρούμενο, αλλά πολύ
όμορφο παράλληλα, ποίημα του Ελύτη... enjoy
Η τρελή ροδιά
Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της
με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο
ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;
Oταν στους κάμπους που ξυπνούν τα ολόγυμνα κορίτσια
θερίζουνε με τα ξανθά τους χέρια τα τριφύλλια
γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων τους, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που βάζει ανύποπτη μες τα χλωρά πανέρια τους τα φώτα
που ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονοματά τους - πέστε μου
είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συνεφιά του κόσμου;
Στη μέρα που απ' τη ζήλεια της στολίζεται μ' εφτά λογιώ φτερά
ζώνοντας τον αιώνιο ήλιο με χιλιάδες πρίσματα
εκτυφλωτικά, πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά
που αρπάει μια χαίτη μ' εκατό βιτσιές στο τρέξιμο της
ποτέ θλιμένη και ποτέ γκρινιάρα - πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά
που ξεφωνίζει την καινούργια ελπίδα που ανατέλλει;
Πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει τα μάκρη
τινάζοντας ένα μαντήλι φύλλα από δροσερή φωτιά,
μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια,
με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε
σ' αμύριστες ακρογιαλιές - πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά
που τρίζει τάρμενα ψηλά στο διάφανο αιθέρα;
Πανύψηλα με το γλαυκό τσαμπί που ανάβει κι' εορτάζει
αγέρωχο, γεμάτο κίνδυνο, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου τις κακοκαιριές του δαίμονα
που πέρα ως πέρα την κροκάτη απλώνει τραχηλιά της μέρας
την πολυκεντημένη από σπαρτά τραγούδια - πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;
Σε μεσοφούστανα πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπενταυγούστου,
πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται, αυτή που ξελογιάζει,
τινάζοντας απ' τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της,
ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά,
πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων,
στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;
Πέρασα :P
Marketing και διοίκηση λειτουργιών Μακεδονίας,
αυτή είναι η σχολή μου και μπορώ να δηλώσω
άνετα οτι είμαι αρκετά ενθουσιασμένη με το όλο θέμα..
Η σχολή, αν και είναι του πανεπιστημίου Μακεδονίας,
έχει έδρα στην Έδεσσα.Έχω ήδη νοικιάσει σπιτάκι εκεί
και μάλιστα στο κέντρο της πόλης, μέσα σε πεζόδρομο.
Είναι πολύ όμορφο το μέρος... πεζόδρομοι, μαγαζιά,
κανάλια και άλλα τετοια χαριτωμένα ^_^
Ανυπομονώ να αγοράσω έπιπλα και είδη σπιτιού!
Για τη σχολή έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια από
όλους όσους γνωρίζουν και πιστεύω οτι όλα θα πάνε καλά!
Γενικά είμαι αισιόδοξη!Time will show ...
=D
