Είναι 2 παρά
ξημερώματα Πέμπτης.
Έχω στο χέρι το αγαπημένο μου ημερολόγιο που μου κρατάει συντροφιά από την 1η Ιανουαρίου του 2008 και ξεφυλλίζω τις γεμάτες ζωγραφιές, αυτοκόλλητα, σκέψεις, υποχρεώσεις, ανησυχίες και ό,τι άλλο θες σελίδες του.
Μ'αρέσει το ημερολόγιό μου... με κάνει να χαμογελώ όταν το κοιτάζω :)
Να θυμάμαι, να προβληματίζομαι, να θαυμάζω, να μελαγχολώ και να επαναδιαπραγματεύομαι πολλές καταστάσεις.
Όλα αυτά τα συναισθήματα από ένα μικρό, αγνό, κόκκινο ημερολόγιο...
Είδες τι επίδραση έχουν πάνω μας ορισμένα αντικείμενα;
Δεν σου φαίνεται περίεργο;Χαζό ίσως ...
Και να όμως που είναι το ίδιο αυτό ημερολόγιο που με κάνει να ποστάρω αυτή τη στιγμή και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σου.
Ταξιδεύω στις σελίδες του.Τις ξαναζώ (!)
Πέφτει το βλέμμα μου κάπου στο μήνα Μάρτιο.Ήμουν ακόμα στην τρίτη λυκείου.Ήταν μία από αυτές τις μέρες που με έτρωγε η αγωνία για το αύριο.(θυμάσαι;)Η ανασφάλεια... αναγκαίο κακό.Ήταν μία από αυτές τις στιγμές που αναρωτιόμουν αν αξίζει να προσπαθείς, να δίνεις τον εαυτό σου για κάτι που δεν ξέρεις καν που θα σε οδηγήσει.Για κάτι που απλά είναι κοινά αποδεκτό, που η κοινωνία στην οποία μεγάλωσες και αγάπησες σε προτρέπει να το ακολουθήσεις με κλειστά μάτια.Τί να κάνεις όμως;Μπορείς να φέρεις αντίρρηση;Αφού μπήκες στο χορό θα χορέψεις.Και τότε απλά προχωράς... προχωράς έχοντας στο μυαλό σου κάποιους πλασματικά φτιαγμένους "στόχους".Γιατί είναι καλό πράγμα οι στόχοι, έτσι δεν σου έλεγαν πάντα οι γονείς σου;Είναι το μόνο εφόδιο μέσα σ'αυτό το παραλήρημα που ζεις.. Κάπως έτσι λοιπόν κι εγώ, άδραξα τους στόχους μου και προχώρησα.Δεν ήξερα αν αξίζει ή όχι.Ήξερα απλά οτι έπρεπε.
Και ξεφυλλίζοντας φτάνω στο σήμερα.. και έτσι απλά ανακαλύπτω ότι ακόμα δεν ξέρω αν άξιζε τελικά, ούτε και γιατί το έκανα.Ξέρω όμως ότι έχω φτάσει σε ένα σημείο για το οποίο είμαι περήφανη για τον εαυτό μου και αισθάνομαι καλά.Νομίζω ότι αυτό είναι που μετράει, έτσι δεν είναι;
Για ένα αύριο ζούμε, έτσι δεν μου είχες πει;
